door Lisael

Op de dag dat het grote Rock Werchter en iets verder in de stad Couleur Cafe gaande is een concert organiseren, getuigt van durf of van geloof in de programmatie. En gelijk hadden ze want voor de hoofdact was de zaal volgelopen (zonder overvol te zijn).

Maar laten we beginnen met het voorprogramma dat gedaan werd door Sherman. Ik verwarde met een Engelse band waar ik een knappe cd van bezit, want deze Sherman is de Belg Steven Bossuyt. In zijn eentje, zichzelf begeleidend op akoestische of elektrische gitaar hield hij goed stand. Titels van songs zijn wat gokwerk, maar zeker is dat ik en mijn gezelschap duidelijke verwijzingen zagen naar Billy Bragg. Hij heeft goede opgebouwde songs die om solo de zaal in te pakken een catchy touch ontberen. Maar zeker een man om te volgen.

Dan was het tijd voor de hoofdact; Paul Heaton & Jacqui Abbott. Dat ze niet onder naam van The Housemartins opereren is begrijpelijk want daar was Abbott geen lid van, maar dat ze niet onder de naam The Beautiful South toeren zal vermoedelijk een juridische kwestie zijn. Paul Heaton , als schrijver van de hits zingt uiteraard zijn eigen nummers. Daarom werd dit concert een heropfrissing van het feit dat hij een van de grote songschrijvers is, die zowel het rockpubliek als het pop publiek bereiken. Vanaf het eerste nummer was het duidelijk dat het concert ging knallen. De energie die in het openingsnummer “Old Red Eyes” zat werd het hele concert aangehouden. Hoogtepunten opnoemen is onbegonnen want de lange set: vierentwintig nummers speelden ze bevatte een doorsnede van het oeuvre. De band speelde compact, bestaande uit de traditionele vier instrumenten en halfweg versterkt met drie blazers. Enige smet was dat die blazers soms wat teveel op de achtergrond bleven. Maar voor uitbundige rockers als “I Gotta Praise” met straf vocaal werk van Jacqui of het boogie ende “Build” met harmonicasolo mogen ze mij altijd bellen. De zang is afwisselend Paul, Jacqui of beden samen of elk een strofe voor hun rekening nemend. Hun stemmen passen goed bijeen. En voor de harmonieën werd ongeveer de hele band ingezet. Daardoor kregen we knap vocaal werk. Ik heb zeker “DIY” onthouden als een stomende rocker waar de Stray Cats jaloers op zouden zijn. De versie van “Rotterdam” was knap gearrangeerd en was een wauw moment. Uiteraard werd “Don’t Marry Her” door de hele zaal meegezongen. Maar het daaropvolgende “Good As Gold” was een even sterk verlengstuk dat de inleiding was voor een rockende versie van “A Little Time”. Na “Perfect 10” gingen ze af. Maar het publiek wou meer. Ze kwamen terug voor drie bisnummers met daarin eerst het ingetogen “Poems” een ballad die Paul bracht met enkel akoestische gitaar als begeleiding. Maar daarna was het weer feesten geblazen met “Happy Hour”. Na deze reeks bissen was het publiek nog niet voldaan en kwamen ze terug voor “Song For Whoever” met Jacqui in de hoofdrol. Afsluiten deden ze met “Last King Of Pop”.

Na deze avond denk ik dat Paul Heaton zeker mee in de eregalerij van de “Kings Of Pop” mag staan. Wat een sterk concert van een man wiens songbook en vitaliteit groot genoeg zijn om elke zaal, tent of weide plat te spelen. Eigenlijk onbegrijpelijk dat ze niet op een van die weides stonden. Maar daar heeft niemand van het publiek om geklaagd. Dit was een voorbeeld voor veel jonge muzikanten hoe een concert moet zijn: goede nummers, gedreven, met passie en spelplezier, een keigoede band, knappe stemmen (ik smelt helemaal weg van Jacqui Abbott’s vocalen), een dosis humor (in de occasionele tussenstukjes) en de moeite doen om connectie te zoeken met het land waar ze optreden (bvb: de band voorstellen aan de hand van voetbalploegen uit ons land). Vijfsterren concert werd me door mijn gezelschap ingefluisterd. Gelijk hadden ze.

Lisael